Verklaring ex-devotee Leo

 

Beste mensen,

Op verzoek lever ik hierbij ook mijn bijdrage door mijn ervaringen op papier te zetten. Zelf heb ik niets meegemaakt dat negatief was maar de informatie die ik tot mij heb genomen was voldoende overtuigend.

Sinds 1989 ben ik met Sai Baba bezig geweest. Elf jaar inmiddels dus. Mijn vrouw was er al iets eerder mee bezig maar niet zo intensief nog. Omdat ik zeker wilde weten dat ik goed zat heb ik toen direct alles gelezen wat los en vast zat over Sai Baba. Ik vond er niets verkeerds in en met name de wonderen waren erg overtuigend en roerden me ook. Een paar jaar later hebben we een centrum gestart in Amersfoort omdat de gang naar Utrecht niet altijd even makkelijk was. Bhajan-coördinator was ik de laatste jaren en secretaris het laatste jaar. Bijna geen zondag miste ik. Ik moet zeggen dat het me enorm goed heeft gedaan al die jaren. Devotie is een geweldig gevoel en de leer was zo eenvoudig en helder. Twee keer heb ik een reis naar India gemaakt waar ik geen interview heb ontvangen. Misschien moet ik daar nu blij om zijn, toen was ik dat natuurlijk niet.

Het was de circulaire van een aantal ex-devotees die me er toe zette om het internet op te gaan. Na een uur of 7 lezen was ik een heel eind verder (in 3 dagen). Schokkend was het. Natuurlijk was ik al eerder geconfronteerd met wat negativiteit maar dit kon ik niet meer afdoen als een complot van negatieve krachten en teleurgestelde devotees. Het waren opmerkelijk genoeg de kleinste zaken die het meeste met me deden wat betreft de overtuiging: de incongruenties in zijn leringen; dat Christus de ene keer wel gestorven was en de volgende keer niet; dat de datum van Christus’ geboorte de ene keer op 24 december werd gezet en een paar jaar later ergens in maart. Dat waren geen verzinsels maar harde feiten. Wat me ook erg hielp was het feit dat de nieuwjaarstoespraak van 2000 een aantal voorspellingen bevatte waarvan nog steeds niets was uitgekomen. (vrede op aarde na een half jaar). Ook het gegeven dat hij altijd op betelbladeren kauwt en dus in feite een junk is was niet onbelangrijk.

Toen ik eenmaal zover was dat ik hem niet meer kon zien als Avatar begonnen stukjes van de puzzel die ik weg had gezet op zijn plaats te vallen:

waarom er zo veel geld moest komen voor een museum (ik geloof iets van 50 miljoen) ;

waarom er iedere keer dingen moesten veranderen in de organisatie en de dienst (had hij dat niet in een keer goed kunnen bedenken) ;

waarom mensen ziek bleven die beterschap was beloofd;

waarom hij zelf af en toe ziek was of iets brak;

waarom zovele officials zo’n norse uitstraling hadden;

waarom hijzelf af en toe zo nors en ongeïnteresseerd overkwam (op een bepaald moment had ik zelfs gedacht: "is dit nu een goddelijk mens?".)

waarom hij het lidmaatschap van een andere spirituele organisatie of kerk verbood voor bestuursleden.

Na een paar dagen heb ik op een speciale bijeenkomst van de groep mijn lidmaatschap opgezegd. Begrijpelijk was de reactie van de anderen: ongeloof, verzinnen van tegen argumenten, onderuit halen van de berichtgevers, zeggen dat het gevoel goed is, de verantwoording leggen bij de slachtoffers die dan maar een proces moeten aanspannen waarna ze het wel zullen zien. Slechts een van de zeven ging zich beraden op het lidmaatschap. Pijnlijk was het afscheid van een groep fijne mensen.

Ik merk dat het me allemaal nogal aangrijpt. In eerste instantie kon ik me nog richten op het verwerken van de informatie (ik ben bezig geweest met een kort overzicht van alle getuigen) maar op een bepaald moment komt de rouw toch op de eerste plaats te staan. Baba was niet alleen mijn vader en moeder maar ook de grondlegger van mijn wereldbeeld, een wereldbeeld waar ik me heel prettig bij voelde. Aanvankelijk dacht ik dit wereldbeeld gewoon te kunnen behouden en dan maar zonder Guru door te gaan. Dat gaat echter niet merk ik. Ik weet niet wat Sai Baba is. Als hij alleen een gevallen Guru is dan hoeft er met zijn leer niets mis te zijn. Maar wat als hij vanaf het begin fout is geweest. Ik geloof ook niet dat al zijn wonderen trucs zijn. Een flink aantal kan ik daar niet mee afdoen. Dat betekent dat hij wel eens heel iets anders kan zijn, zoiets als de Antichrist bijvoorbeeld. Daarvan wordt gezegd dat hij alle wonderen zal doen, dat hij zich in de tempel zal zetten en verkondigen dat hij God is, dat hij een teken aan het voorhoofd zal aanbrengen. Het zou dus best eens zo kunnen zijn dat er subtiele fouten in zijn ogenschijnlijk universele leer zitten.

Bij normale rouwverwerking kun je nog iemand een plek geven in jezelf en daar met plezier aan terugdenken. Dat kan hierbij niet. En wat moet ik met al die positieve beelden en herinneringen in mezelf. Mijn eerste gevoel is nog steeds positief als ik aan hem denk of een foto zie. Daar zit jaren werk in. Ik heb al zijn foto’s verscheurd maar met een heel raar gevoel. Hoe moet ik opnieuw een verhouding zoeken met de onzichtbare God als dat intern allemaal verbonden is met beelden van Sai Baba? Oké, ik weet wel wat te verzinnen als psycholoog maar voordat ik daar mee klaar ben ben ik wel een eind verder. Het bhajanzingen nam een belangrijke plaats in mijn leven in en zal ik echt gaan missen net als het trommelen.

Ik kan op dit moment niet goed overzien hoe lang ik er voor nodig ga hebben om dit te verwerken en weer een weg te vinden in het spirituele.

Leo