Zo heilig is het hier dus allemaal niet.
Datum: 12 november 2009
October 29, 2008, 11:07 AM
Veel mensen die ik hier ontmoet zijn op zoek naar heelheid, naar een
betekenis van het leven. Dan kom je al snel uit in de spirituele hoek en
daar tref ik, zoals hier, altijd weer van die labiele types aan waar ik dus
helemaal niets mee heb. De eerste paar dagen kon ik echt met niemand levelen
en vroeg ik me af wat ik hier eigenlijk kwam doen. Hier lopen mensen rond
die veel hebben meegemaakt, anders kom je hier niet, soms zijn ze echt niet
helemaal honderd meer en storten zich in het eerste de beste wat zich
aandient. Veel Sai Baba devotees denken (naar mijn mening) niet meer voor
zichzelf maar halen te pas en te onpas Sai Baba quotes erbij als je met ze
in gesprek gaat.
De totale overgave (van het ego) is part of de deal. En dat is waar ik
net als veel westerlingen moeite mee heb. Ik wil me wel totaal overgeven aan
God (ja lieve mensen bij deze verklaar ik zonder gêne hardop dat ik geloof
in God; de Brahman (de universele) en de atman (dat wij allemaal als mens
God zijn). Wat voor mij betekent; vertrouwen op je intuïtie en lots of
love:) maar niet mezelf uitschakelen om vervolgens een guru (al is Sai Baba
geen guru) na te praten. En die lui hier met de sjaaltjes (vrijwilligers uit
diverse hoeken van India) zijn de fanatiekste. Ze zijn de hele dag bezig met
het volk hier in het gareel te krijgen met hun idiote regeltjes; over het
formaat van je handtas; in hoeverre je sjaal je hals moet bedekken, bij
welke (heilige) boom je wel en niet mag zitten, wanneer je waar mag
mediteren etc.
Ik ben gister echt helemaal tegen zo’n gast uitgeflipt; er is hier geen
enkel rustig plekje te vinden (nu is lichtfeest (Diwali) en Hindoe nieuwjaar
dus superdruk in de ashram) en ik werd even helemaal moe van al die mensen.
Dus zoekend naar een stil plekje vond ik een grasveldje achteraf. En hop
daar schiet weer zo’n mannetje naar je toe dat ik niet op het gras mag
zitten, de hond niet mag voeren en waarom ik niet in de darshan zit. AAARRHG
FLIKKER TOCH OP! Nou ja, hij kan er ook niets aan doen, denkt dat ie goed
bezig is, maar ik wordt er helemaal gestoord van.
Zittend op het grasveldje in (het begin nog gefakete) meditatie liep hij
onhandig rondjes om me heen. Ik voelde me natuurlijk zwaar opgelaten maar ik
besloot me niet te verroeren. En uiteindelijk taaide die af. Niet terug
komend met zijn baas of zo, nee echt pleiten was ie gelukkig. Na een uur
kwam ik uit de fijnste meditatie sinds tijden en
zei ik met een stralend koppie ‘Sai Ram’ tegen hem en ik voelde dat ie wist
dat ie me niets kon maken. Zo!
Dat ‘Sai Ram’ komt me trouwens nu al helemaal mijn neus uit want ze
zeggen het de hele dag. Je hoort hier elkaar te begroeten, gedag te zeggen,
te bedankten, te corrigeren met ‘Sai Ram’. De hele dag word er met deze twee
woorden gecommuniceerd (de naam van Sai Baba). Ik heb mijn Saaie geram taks
nu echt bereikt… maar dit is hier cultuur dus ik zal er immuun voor moeten
worden.
Om het hier iets makkelijker voor mezelf te maken deel ik nu een kamer
met een andere vrouw. Hiervoor sliep in de dormitory met nog 6 andere
vrouwen. Nou ja slapen… ik deed er eerlijk gezegd geen oog dicht; in de twee
bedden naast me sliepen twee schattige maar zwaar snurkende vrouwen uit Sri
Lanka, lag ik overhoop met de lange tenen van een Australische en werd ik
overrompeld door het communistische (alles is van iedereen dus ik gebruik
gewoon zonder te vragen jouw handdoek) gedrag van een Sloveense. Denk niet
dat het softies zijn die spirituele zoekers hier… het zijn types met een
hele zooi bagage, allemaal prima, ik ben ook nog wat aan het uitdokteren met
mezelf, maar ik ben er behoorlijk gevoelig voor en moet dus een beetje
afstand nemen en op zijn minst een rustige plek hebben om me terug te
trekken.
Hoewel het natuurlijk ook super interessant is. Een van die vrouwen uit
Sri Lanka bijvoorbeeld; een Tamil, is 62 en een fanatiek devotee van Swami.
Ze is nooit getrouwd geweest en heeft dus ook nog nooit iets met een man
uitgespookt. Dit omdat ze van vriendinnen allemaal enge verhalen over hun
husbands had gehoord. En je mag in haar cultuur maar 1x trouwen; ze was zo
bang dat ze de verkeerde zou kiezen dat ze dus haar hele leven celibatair
blijft. En dan die vrouw die ik sprak in de German Bakery. Ze maakt de hele
dag aantekeningen van wat ze ziet in de straat; over de omgang tussen de
leden van diverse gezinnen, de verschillende devotees, het gedrag van de
vrijwilligers aan de poort, dat er (geheel tegen Hindu regels in) koeien
worden geslacht bij haar en de buurt etc. Ze kent alles en iedereen in dit
stadje. Vervolgens stuurt ze deze brieven naar Sai Baba zodat hij weet wat
er in ‘zijn’ stad gebeurd. Als God zijnde weet hij dat natuurlijk allemaal
al maar volgens haar wil hij het graag zwart op wit hebben; hij heeft
getuigen nodig. Ze is een Nederlandse en woont hier al jaren. Haar zoon
denkt dat ze hartstikke gek is en ik heb ook zo mijn twijfels bij haar werk
maar aan de andere kant is zij hier zo overtuigd en gepassioneerd mee bezig
dat ik denk, tja wie ben ik dan om hier iets van te vinden. En zo zou ik nog
zoveel kunnen schrijven over alle mensen die ik hier ontmoet en waar ik dus
ook echt mee kan praten omdat we er de tijd voor hebben. (Al is dit volgens
de leer van Sai Baba niet de bedoeling; je moet je volledig op hem richten;
bij het welkomstpraatje wordt je sterk ontmoedigd ‘vrienden’ te maken) Dit
soort gesprekken kun je gewoon niet hebben als je elke dag naar je werk
moet.
Die vrouw, Mariel, met wie ik nu de kamer deel; een Amerikaanse producer
uit Chigago is geweldig. Slim mens met een bak humor, eindelijk, dr wordt
veel te weinig gelachen in deze toko. Ik geloof wel in Sai Baba. In wat ze
over hem zeggen. Ik ga daar verder op dit blog niets over zeggen; moet je
maar op internet lezen. Ik geloof alleen niet zo in de manier waarop deze
ashram is georganiseerd. Met die autoritaire mannetjes, die onderhuidse
afkeuring van westerse ideeën, dat ze je constant op alles corrigeren en dat
als je daar iets van zegt je jouw ego maar even moet parkeren. Wie heeft hier
nou eigenlijk een ego? Anyway, het is een hele beleving op zich, echt een
totaal andere wereld. Zeker voor mij die nog nooit eerder in India is
geweest en ook niet in een ashram.
Twee dagen geleden moest ik er echt even uit en besloot ik voor een dag
naar Bangalore te gaan om een goed meditatie kussen te kopen. In de bus
ontmoete ik een Engels/Frans kunstenaars stel en een Spaanse vrouw. Het stel
ging daar een laptop kopen want ze zijn bezig met een film over Sai Baba en
de Spaanse moest naar de tandarts alleen ze kon geen engels. De vrouw van
het stel spreekt vijf talen en kon haar dus helpen. Maar die lui zijn nog
van de oude stempel; geen benul van de digitale wereld dus ik heb ze
allerlei computer winkels in gesleept om ze te laten zien wat voor laptop ze
nodig hebben om films te monteren en welke software. Ik ga ze lesgeven en
helpen met de montage. Dat lijkt me wel een leuke combinatie met mijn
verblijf in de ashram. Al heb ik ze wel gewaarschuwd dat ze niet te veel op
me moeten rekenen (ik voel me een beetje geclaimd namelijk) omdat ik het
hier per dag bekijk en morgen kan besluiten mijn biezen te pakken met Sai
Baba souvenirs, kledingwinkels (soepjurken shawls en saries zijn verplicht
dus ook ik loop hier rond in kleurige kleden, ff wennen in het begin maar
eigenlijk wel leuk om eens wat anders te dragen dan zwart), restaurantjes,
theehuizen en ayurveda klinieken. En verder barst het hier van de zwervers.
Ze worden vroeg in de ochtend met bussen tegelijk afgeleverd om bij de
godgezinde medemens roepies te scoren. Die man zonder benen rijden op een
houten karretje schijnt een mooi huis en twee auto’s te bezitten. En je
wordt hier net als in de rest van India voordurend opgelicht als je iets
koopt of je per riksja laat vervoeren. Zo heilig is het hier dus allemaal
niet.