Prasanthi Nilayam in Puttaparthi Satya Sai Baba:
‘Sai Ram Sai Ram’

Datum: 08 juli 2005

Uit: Paravisie, Jaargang 10, 05-05-1995

‘s Werelds meest mysterieuze levende meester van dit moment is Sai Baba. Hij zegt dat hij een ‘avatar’ is, een incarnatie van God die naar de aarde is gekomen om de mensheid een boodschap te brengen. Sai Baba is vooral bekend (en omstreden) vanwege zijn wonderen. Zo zegt hij op meerdere plaatsen tegelijk te kunnen zijn en verschijnt hij in dromen van mensen die nooit eerder van hem hebben gehoord. Ook materialiseert hij ‘vibhuti’ (heilige as) en als het even meezit tovert hij zelfs ringen, horloges en kettingen uit het niets te voorschijn. Baba - zoals zijn volgelingen hem liefkozend noemen - zegt dat deze sieraden een telepathische link tussen hem en de drager vormen. Zijn aanhangers, ‘devotees’ genoemd, leven verspreid over de hele wereld en beschouwen hem als een 'nieuwe Jezus'.


Sai Baba’s ashram draagt de naam Prasanthi Nilayam, wat ‘verblijfplaats van de volmaakte vrede’ betekent. De ashram is gevestigd in Baba’s geboortedorp Puttaparthi, ongeveer drieëneenhalf uur reizen vanaf Bangalore. Wie de omgeving van Prasanthi Nilayam betreedt, waant zich in een sprookje van duizend-en-een nacht. Alle gebouwen hebben dezelfde karakteristieke bouwstijl die doet denken aan Oosterse paleizen. Ze zijn afgewerkt met veel torentjes en versierselen in pasteltinten als Iichtblauw en zachtroze. Op het uitgestrekte terrein staat niet alleen het verblijf van Sai Baba zelf, maar ook een universiteit, een ziekenhuis en een museum. Aan de rand van het gebied bevindt zich zelfs een vliegveld, waar een aantal keren per week Boeings vertrekken en aankomen.

Op het feit dat hij juist dit arme gebied van India heeft uitgekozen arm om zijn rijkdom uit te stallen, heeft Sai Baba veel kritiek gekregen.

Uit zijn werk echter blijkt dat hij erg begaan is met het lot van de armen. De medische hulp die het ziekenhuis met zijn zeer geavanceerde apparatuur biedt , is gratis. Ook wordt regelmatig voedsel uitgedeeld aan de arme mensen uit de streek. Baba beschouwt inzet voor het welzijn van de mensheid als een dienst aan God.

Scheiding tussen mannen en vrouwen

Al deze mooie uitgangspunten ten spijt, is de sfeer in de ‘verblijfplaats van de volmaakte vrede’ niet altijd even vriendelijk. Discipline speelt hier een opvallend grote rol. Overal lopen veiligheidsmensen, sommigen zelfs uitgerust met een geweer. Er zijn regels waarvan het volstrekt onduidelijk is waarom ze in het leven zijn geroepen. Zo mag je de poort van de ashram alleen aan de linkerkant binnengaan en ben je verplicht de rechterkant als uitgang te gebruiken.

Overal waar je loopt in Prasanthi Nilayam zie je foto’s van Sai Baba; ook in de hal van het ziekenhuis

 

Blijf je met een groepje even staan praten, dan stuift er meteen iemand op je af met de mededeling dat je door moet lopen; alsof je deel uit maakt van een samenzwering die een bloedige aanslag op de meester aan het beramen is.

(Twee jaar geleden heeft iemand inderdaad geprobeerd een aanslag op de goeroe te plegen; de schrik zit er blijkbaar nog goed in.)


De scheiding tussen mannen en vrouwen die in heel India gebruikelijk is, is hier in extreme vorm doorgevoerd. Beide seksen, getrouwd of niet, slapen niet alleen apart, maar eten ook gescheiden en mogen niet samen deelnemen aan de activiteiten. Veel devotees hullen zich in witte kleding, hoewel dit niet verplicht is. Alle vrouwen worden geacht een sjaal om hun schouders te dragen. Reden: een glimp van een ronding van een borst zou een man wel eens ernstig in verwarring kunnen brengen. De plaatselijke taal leert men snel, want deze bestaat uit weinig woorden: ‘Sai Ram’, een groet aan God, die voortdurend door iedereen wordt uitgesproken.

Een dag in de ashram van Sai Baba draait om de ‘darshan’, een ritueel dat zowel ‘s morgens als ‘s middags plaatsvindt. ‘Darshan’ betekent letterlijk: ‘blik op God’. Ofwel: de Indiase heilige verschijnt in eigen persoon op het toneel. Geld heb je niet nodig om deze grote gebeurtenis bij te mogen wonen, maar wel een flinke portie geduld. In de ochtend begint het verzamelen van de darshan-gangers al om half vijf. Terwijl de omgeving van de ashram nog in diepe slaap gehuld is, stromen duizenden devotees en andere belangstellenden in grote getale toe. Er wordt wat geduwd, totdat veiligheidsmensen met strenge gezichten de aanwezigen op een plein in kaarsrechte lijnen op beginnen te stellen. Schuift iemand een stukje uit de rij, dan wordt die onmiddellijk tot de orde geroepen. Na een uur wachten mogen de rijen een voor een

naar de ingang van de hal waar  metaaldetectors de toegewijdenen screenen op wapenbezit voordat zij naar binnen gaan.

Eenmaal binnen krijgt iedereen een plaats op de harde vloer toegewezen, waarna het geduld verder op de proef gesteld wordt. Is het inmiddels een uur of half zes, dan duurt het nog ruim een uur voordat Baba zich zal laten zien. Maar de devotees lijken er geen moeite mee te hebben. Zij hebben een boek meegenomen, mediteren of kijken wat om zich heen naar de zeer ordelijk verlopende organisatie van het spektakel. Rond kwart voor zeven weerklinkt er plotseling vrolijke muziek. Een kleine, donkere man in oranje gewaad wandelt rustig binnen door een van de deuropeningen van de hal. Er gaat een golf van energie door de menigte. Duizenden mensen richten zich op en vouwen de handen om hem te groeten. Smekend steken zij brieven naar hem uit. Hopend dat de mysterieuze meester hun problemen ais sneeuw voor de zon zal doen verdwijnen. Sai Baba Ioopt glimlachend langs de rijen met mensen die vol van gespannen verwachting naar hem kijken. Ze buigen, kussen zijn voeten. Hier en daar pakt hij een brief aan. Af en toe maakt hij een draaiende beweging met zijn hand, strooit dan wat as rond of gooit snoepjes in het publiek. Tienduizend mensen van over de hele wereld zijn een paar minuten geheel gefixeerd op die kleine, vriendelijke man. Tot Sai Baba weer verdwijnt, net zo gewoon als hij gekomen is, door een van de deuren in de hal. Sai Ram. De dag is begonnen.