Ervaringen met Indiase Avatars

 

Datum: 03 april 2007

Herziening: 09 juli 2007

Door: Fred van Gunst

Bron: Frontier Nr. 13.3 juli/augustus 2007

Het Hindoe-geloof gaat er vanuit, dat de bedoeling van het aards bestaan is vrij te komen van de cyclus van reïncarnatie. Dit doel kan gerealiseerd worden, wanneer men vrijgekomen is van karma, de onafgemaakte zaken met andere zielen, de aardse beslommeringen ontstegen is en misschien God en/of het hogere zelfvolledig in het bestaan heeft geïntegreerd. De ziel hoeft dan niet meer terug te komen op Aarde. Er zijn volgens het geloof echter ook mensen, die vrij staan ten opzichte van het dagelijks bestaan en wier zielen bier op Aarde zijn gekomen om de mensheid verder te helpen. Ze komen iets brengen, dragen Goddelijke gaven met zich mee en kunnen met hun hoger bewustzijn anderen helpen dichterbij het doel van zelfrealisatie te komen, door middel van overdracht van wijsheid en energie en vooral door de inzet van de speciale Goddelijke gaven. Avatars zijn hier om verlichting en verbetering voor mensen te realiseren en misschien bun bewustzijn op een hoger plan te brengen. De in het Westen meest bekende en nu levende Indiase Avatars zijn Moeder Meera, Amma en Sai Baba.

In beginsel is het een goed idee gebruik te maken van hen. Ze bieden hulp zonder daar iets voor terug te vragen. Je hoeft je niet langdurig ermee te associëren of je helemaal te vereenzelvigen met een goeroe; je kunt ze ook alledrie bezoeken en misschien vergelijken wat ze doen. ik ben iemand van die laatste variant geweest.

De meest gestelde vragen bij het fenomeen Avatar zijn: “Wat doen ze nu eigenlijk?”; “Word je er werkelijk heter van hen te bezoeken?” en “Naar wie kun je nu het beste gaan?’ De antwoorden op die vragen op een rijtje gezet geeft een pragmatisch vergelijk in het esoterische. Hier volgen eigen ervaringen, een profielschets en een weerslag van de belangrijkste discussies omtrent deze drie 

 

Moeder Meera

Deze Avatar kwam bij mij in beeld, toen in 1995 een vriend van me bij haar was geweest en enthousiaste verhalen vertelde. ik belde meteen naar Duitsland, waar zij verbleef. Een medewerker boekte me twee maanden later voor de darshan, de dagelijkse massale ontmoeting met de goeroe (darshan komt uit het Sanskriet en betekent zoiets als helder zien. Op een goede dag reed ik naar Thalheim, het kleine dorpje in Duitsland ten oosten van het stadje Limburg, dat weer zo’n vijftig kilometer noordelijk van Frankfurt ligt. Een kleine honderd bezoekers wachtten in een rij bij haar huis. Een voor een meldden de deelnemers zich aan bij Herbert, de Duitse echtgenoot van Moeder Meera en gingen zitten op een stoel in de kleine voormalige huiskamer of op de trappen. Toen iedereen een plekje had gevonden werd het stil, Moeder Meera daalde van de trap af en ging zitten op de centrale stoel in de ruimte. Ze was gekleed in een prachtig Indiaas gewaad. Iedereen begon te mediteren en probeerde zich te verbinden met haar vredelievende aanwezigheid. Eerst knielden de leden van haar staf een voor een voor haar. Voor een seconde of twintig hield ze het hoofd van degene die voor haar zat vast. Zodra ze haar blik had afgewend keerden ontstond een kleine rij van bewonderaars, die geduldig op hun beurt wachtten om het zelfde ritueel te ondergaan. De darshan voltrok zich in stilte, er werd niet gesproken. ik wachtte tot halverwege de ongeveer twee uur durende sessie. Ze keek me diep in de ogen, alsof ze recht door me heen keek. ik voelde een sterke lichtenergie door mijn lichaam gaan en ging terug naar mijn plaats. De rest van de darshan bracht ik door in een soort extase en opperste verbazing over de energie die ik ontvangen had. Die nacht sliep ik als een roos, in een klein hotelletje in de buurt.

Bij een eerste bezoek kan men de darshan vier dagen meemaken (daarna twee en die volgende dagen merkte ik, dat ik inderdaad wat heter in mijn vel zat. De ontmoetingen stemden me wat gelukkiger en hoopvol. Ik was nog geen paar dagen thuis of ik had mijn volgende afspraak al gemaakt voor over twee maanden. De darshans van Moeder Meera waren een zegen voor me. ik vond het altijd weer een geweldige ervaring haar te bezoeken. Uiteindelijk ben ik in de loop van de tijd wel een keer of 20 bij haar geweest. Mijn mentale conditie was niet best toen ik bij Moeder Meera begon; na meerdere darshans te hebben meegemaakt kwam er weer structuur in mijn leven en kwam het geluksgevoel weer terug. Mijn aura veranderde door haar wonderlijke interventies. Voor diegenen die aura’s kunnen zien: de kleuren ontwikkelden zich langzaam tot een gezonde paarse kleur. De lichtkracht nam toe. Opmerkelijk was, dat ik altijd opruimneigingen in mijn huis had na bezoeken aan haar. Zo gooide ik heel wat oude troep weg. Het leek wel of de uiterlijke staat om mij heen in overeenstemming moest zijn met mijn innerlijke, nu meer opgeruimde staat van zijn. 

In een van de zeldzame interviews die Moeder Meera heeft gegeven, legt ze uit, dat ze in de ontmoeting met de volgeling de knopen weghaalt uit de etherische lijnen, die bij de mens uit het hoofd komen en over de rug liggen. Dit soort levenslijnen zijn niet zichtbaar voor de gewone sterveling. De knopen erin weerspiegelen trauma’s uit het verleden. Door gaandeweg die knopen weg te halen kunnen mensen vrij gemaakt worden van stress uit het verleden. Ze heeft ook gezegd dat ze de persoonlijkheid heelt en dat ze het zgn. Paramatma(n)-licht naar de Aarde brengt.

Niet zo veel mensen hebben op schrift gesteld wat ze meemaakten bij Moeder Meera: David Cousins, een spirituele leraar uit Londen, vertelde over regens van lichtpuntjes die hij zag. Andrew Harvey schreef een meer kritisch essay, nadat ze homoseksuele relaties als onnatuurlijk had afgedaan. Later heeft ze dat teruggenomen, maar de relatie met Harvey herstelde zich bij mijn weten niet meer. Voor mij was ze indertijd een onbaatzuchtige Avatar, die een moeilijke fase in mijn leven aanzienlijk verlichtte met haar liefdevolle energie en wonderlijke daden. Ik nam mijn leven na de eerste bezoeken aan Moeder Meera weer op, vond een nieuwe richting en verhuisde daarna vrij snel naar Frankrijk.

Wat - in vergelijk met de andere Avatars - opvalt bij deze goeroe is, dat ze geen grote groepen aanhangers om zich heen verzamelt. Er is slechts een kleine permanente staf bij haar aanwezig. De rest van de volgelingen en geïnteresseerden kan enkele keren per jaar naar de darshan komen. In feite wil ze, dat de ‘devotees’ verlichting zoeken in hun eigen omgeving. De uitspraak “Volg je eigen pad en ik zal je helpen; het is niet nodig bij mij te zijn...” heb ik ooit eens van haar opgepikt. Ze reist - zoals vele verlichten - door de astrale velden en kan zo ook op afstand steun geven, maar een echte ontmoeting met haar blijft toch de meer krachtige ervaring. Om die reden komen mensen uit de hele wereld om haar te bezoeken en zegen van haar te ontvangen. Op bepaalde tijden tijdens darshan-dagen is het mogelijk haar te bellen voor vragen. Echt met je spreken doet ze dan niet, maar ze zal Herbert of een van de andere medewerkers gebruiken als kanaal om een antwoord te geven. 

Een aantal jaren geleden heeft Moeder Meera haar bescheiden optrekje in Thalheim verruild voor een fraai klooster met een ruimere zaal om gasten te ontvangen onder het slot Schaumburg, een kilometer of 10 ten westen van Limburg. Darshans zijn er van vrijdag tot en met maandag en beginnen omstreeks vijf uur ‘s middags. Met de auto kost het ongeveer 4 uur vanaf Amsterdam haar locatie te bereiken. Per trein zijn er ook redelijke verbindingen met Limburg en verder naar Balduinstein, het dichtbij gelegen dorpje. Voor 2007 staan enkele buitenlandse trips gepland, o.a. naar de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk.

Sai Baba

Toen ik een relatie had met een Nieuw­Zeelandse vrouw, die ‘into Sai Baba’ was en met haar een tijdje door Europa reisde, was ze op een goede dag plotsklaps verdwenen en naar haar goeroe in India vertrokken. Het duurde een paar weken, maar toen be­sloot ik haar achterna te reizen. ik had me a! verschillende keren voorgenomen hem een keer te bezoeken en nu waren er eindelijk meerdere redenen daadwerkelijk te gaan. De reis duurde lang: eerst zo’n tien uur vliegen naar Mumbai, daar een halve dag rondhangen en daarna doorvliegen naar Bangalore in Zuid-India en dan nog een rit per taxi van een uur of 4 naar Puttaparthi (inmiddels gaat er twee keer per week een vlucht van Mumbai rechtstreeks naar het dorp, waar een landingsbaan is aangelegd. De plotselinge overgang naar een totaal andere cultuur en temperatuur bracht me de eerste keer in een behoorlijke cultuur-shock. De grote stad ervoer ik als slordig en hectisch, het platteland tijdens de tocht naar Sai Baba’s dorp was droog en verlaten. Sai Baba kent honderdduizenden volgelingen en er is een heel dorp om zijn ashram (spirituele gemeenschap, van Sanskriet voor bescherming gebouwd. In de ashram was het huis van Sai Baba en een fraaie Hindoetempel gevestigd. Verder waren er enige honderden appartementen, massale slaapzalen en restaurants die vooral bedoeld waren voor het herbergen van kortstondige bezoekers. In het dorp wonen veel mensen die langer of zelfs permanent bij deze Avatar verblijven. Op een willekeurig moment waren er zeker vijf tot tienduizend Westerlingen en Indiërs in het dorp aanwezig.

Bij religieuze festivals vermenigvuldigde zich dit aantal enige keren. Puttaparthi vormde een levendige plek met kleine restaurants, hotels zonder ster, winkeltjes die beeldjes en ander toeristische waar verkochten, vrouwen die fruit aanboden. Voor en na de darshan heerste er een armetierige en chaotische drukte op de verharde en onverharde wegen in het dorpje: gammele, overvolle bussen, oude Engelse taxi’s, riksja’s, buffels die karren voorttrokken, hinkende ezels met samengebonden voorpoten en - veelal in het wit geklede - toegewijden bewogen zich dan kriskras door elkaar. Toch bleken er ook veel relatief nieuwe appartementen te zijn en die waren veelal te huur. 

Mijn nieuwe vriendin ontving me hartelijk, ik moest Indiase kleding kopen voor de darshan en we aten een klein Indiaas maal; daarna legde ik mijn eerste tempelbezoek af. Een paar duizend ‘devotees’ wachtten in de tempel om de spirituele meester te zien; mannen zaten links, vrouwen ter rechter zijde. Mannen met blauwe sjerpen bewaakten de gangen tussen het publiek, waar Sai Baba kon gaan wandelen. Harde Indiase muziek barstte plotseling los uit de luidsprekers: de rondgang van Sai Baba was begonnen. Hij liep langzaam van zijn huis naar de ingang van de tempel en daarna door het publiek, op weg naar zijn grootse troon midden op het platform van de tempel. Hij staarde afwezig in het publiek en nam brieven aan van enkelen van zijn ‘devotees'. Uit het niets creëerde hij een grijze as, de heilige vibuthi en gaf die aan een paar mensen die vooraan bij de wandelgangen zaten. Hij straalde zijn zegen het publiek in en gaf de indruk met een gebaar van zijn handen de energie in de menigte te verhogen. ik zag toen hij in mijn buurt kwam, dat hij me twee keer kort aankeek. ik voelde mijn lichaam opleven. Hij leek iedereen op zijn eigen manier tegelijkertijd te bedienen. Op het einde van de darshan liep hij langs de troon en nodigde een paar geselecteerden uit om mee te komen naar een kleiner vertrek voor een speciale behandeling. Toen ze de speciale ruimte waren binnengegaan stopte de muziek. Iedereen stond op; eind 1997 had ik zo mijn eerste darshan bij Sathya Sai Baba meegemaakt. 

‘S Avonds hadden we een diner met enkele vrienden van mijn vriendin. Een vrouw vroeg of er een boodschap was geweest van de goeroe. ik moest een tijdje nadenken en toen herinnerde ik me dat ik inderdaad een boodschap had ontvangen: zoiets als “wees welkom” en “we gaan een tijdje hier samen aan je ontwikkeling werken’. Nou hoorde ik in mijn hoofd wel vaker dingen uit de dagelijkse ruis en ik had er verder geen acht op geslagen. Maar nu leek het toch anders. ik nam mij voor voortaan op te letten, of ik tijdens de volgende darshans helderhorend boodschappen kon waarnemen - en dat bleek te lukken. Na een tijdje begon ik hem in mijn gedachten vragen te stellen en ik kreeg verrassende antwoorden, die voor mij getuigden van belangrijke spirituele inzichten. Het leek alsof ik in verbinding stond met een orakel. Ik voelde me zo dichterbij God.

Het geven van boodschappen of duidingen aan zijn ‘devotees’ hoort bij Sai Baba, maar een innerlijke dialoog is daarbij niet zo gebruikelijk; meestal komt hij bij zijn volgelingen in dromen of anderszins, via derden. Het zorgde in mijn geval ervoor, dat ik snel een sterke band met deze goeroe ontwikkelde. 

Veel van zijn aanhangers melden een spectaculaire band met hem te hebben. Men zegt, dat zijn wezen bijzondere inzichten verschaft in het Zelf en de wereld om ons heen. Sai Baba werpt zich ook op als leraar. Hij houdt tijdens darshans regelmatig toespraken, die mij uiteindelijk weinig aanspraken. Bovendien zijn ze voor Westerlingen moeilijk te volgen, want zijn spreektempo ligt hoog en de vertaling gaat meestal verloren in de galmende tempel. Ook worden er soms religieuze Hindoe-liederen gezongen. Hij ziet zichzelf als de belangrijkste incarnatie op Aarde. Hij zegt van alle godsdiensten te zijn, maar in de praktijk zijn er a!leen maar Hindoeïstische beelden rond zijn ashram te vinden. De energie van Sai Baba is in vergelijking met de sereniteit die Moe­der Meera omgeeft het best als wild te omschrijven. Bij haar heb ik nooit het gevoel, dat ze me iets wil bijbrengen. Verandering gebeurde meer als een voortvloeisel van het zuiveringsproces in het bewustzijn. Deze goeroe daarentegen wil zijn volgelingen wel wat leren. Ik kreeg geregeld adviezen helderhorend door van hem. De ‘devotees’ van Sai Baba gaan soms door heftige processen heen en het lijkt vaak alsof hij je spiritueel laat vallen, om je vervolgens dagen later weer op te pakken. Op die manier lijkt het alsof je samen met zijn kracht snel op een pad van ascensie komt, waarbij oude conditioneringen worden losgelaten en de meester je verder leidt naar een hoger bewustzijn. In een nieuwsbrief van de ashram las ik, dat Sai Baba’s aanpak gekenschetst wordt als 'progressive dynamism'. Mij lijkt het, dat Sai Baba je ook wat verder in het spirituele, uit de dagelijkse realiteit tilt. De opwaartse kundalini energie in de ruggengraat kwam bij mij na verloop van tijd omhoog en zoals de Hindoeïstische theorie stelt komen spirituele gewaarwordingen en speciale gaven binnen bereik, als deze energie permanent de hersenen aanraakt. Bij mij leidde dat tot een soort dieper weten, over het stadium van discussies heen. 

Er wordt goed voor je gezorgd als je rond Sai Baba vertoeft: twee maal per dag kun je naar een darshan: ‘s ochtend vroeg en halverwege de middag. In de ashram is zowel een Westers als een Indiaas restaurant aanwezig. Beide verzorgen 3 maal per dag een maaltijd. Ze worden gerund door vrijwilligers. Omdat het eten niet duur hoeft te zijn en de huur niet te vergelijken is met Westerse prijzen kan er bij Sai Baba relatief goedkoop geleefd worden; een van de redenen, waarom velen soms jaren verblijven bij Sai Baba en bijvoorbeeld ook met hem meereizen als hij naar zijn zomerverblijven in Whitefield en Kodaikanal gaat. Verder reist hij nauwelijks.

Uiteindelijk werd ik diep geraakt door dit spirituele avontuur en heb ik gedurende een periode van drie jaar ruim twee jaar in India verbleven. De toewijding en het loslaten van je eigen plek had zowel voor- als nadelen. Voordeel was ongetwijfeld dat dit het ascensieproces versnelde. Ook werd ik met de nieuwe lichtkracht in de aura sterker, niet zo zeer fysiek, maar meer mentaal en etherisch. ik gebruikte de vele vrije tijd die ik in India had om mij te verdiepen in de oude Indiase spirituele meesters. Ook las ik diverse nieuwetijdsboeken over engelen, buitenaardsen enz.. Op mijn kamertje verbond ik mij in lange meditaties met de spirituele energie van engelen en opgevaren meesters. Uiteindelijk kon ik soms ook urenlang in rustige meditatie vertoeven ik begon te raken aan een spirituele toestand die de Indiërs Samadhi noemen, of de realisatie van Atma(n) (kosmische Bewustzijn). Dit is een erg Oosterse manier om het Goddelijke te bereiken, waarbij je opgaat in iets groters dan jezelf en veel van het Zelf, van het Ego opgeeft. Iemand als Rudolph Steiner streeft juist naar versterking van het Ego. Daarmee is ook meteen het nadeel gesteld: het werkt zolang je in het Oosten blijft; ik was met niet bestemd daar te blijven.

Na verloop van tijd ging er meer en meer mis in mijn relatie met Sai Baba. Hij vond, dat ik zaken moest oprakelen die ik met rust wilde laten. Daardoor maakte ik een spirituele crash door die mijn kracht en welzijn totaal verschrompelde. Uiteindelijk bleek ik bij Sai Baba er slechter aan toe te zijn dan ik er ooit in was gegaan. Gaandeweg werd mij duidelijk, dat deze goeroe sterke, verhulde schaduwzijden heeft. ik begon te twijfelen of hij het wel allemaal zo goed bedoelde als dat hij het in eerste instantie leek te tonen. Zo kwam ik erachter, dat de manifestaties ‘out of the blue’ van Sai Baba op goochelarij berustten: de vibuthi bleek te komen van kleine kleitabletten die hij tussen zijn vingers hield. De gouden ringen met edelstenen, die hij voor zijn toegewijden ‘creëerde bleken goedkope namaak te zijn die in elke derde winkel in Puttaparthi te koop was. We werden belazerd. Een van zijn volgelingen, die ik waardeerde en die enkele boeken over Sai Baba had geschreven, keerde zich af van hem vanwege klachten, die hij kreeg van jonge Indiërs, over seksueel misbruik. ik hoorde een verhaal van een Nederlander die ‘God’ moest pijpen en van een jongen van zeven, die in het ziekenhuis opgenomen was met een opengescheurde anus.

Dat trouwe aanhangers deze seksuele handelingen afdoen als het vrijmaken van prana-energie, duidt meer op slaafse volgzaamheid dan op een reële kijk op seksueel misbruik. Toen later op internet de wanstaltige daden geïnventariseerd werden, bleek pas hoeveel mensen er slachtoffer van zijn misdadige spelletjes waren geworden. Er waren simpelweg te veel aantijgingen om dit als laster af te doen. Wat voor man is het die zichzelf Sathya, Waarheid, noemt en elke dag duizenden volgelingen bedriegt? Wat is zijn energie waard als Sai Baba’s belangrijkste doel lijkt te zijn volgelingen in vervoering te brengen? Iets waarvoor hij geen enkel middel schuwt. Ik kreeg ook te maken met mij tot dan toe onbekende tegenkrachten, waardoor ik ook vraagtekens ben gaan zetten bij zijn oprechte bedoelingen bij de hulp in het proces van zelfrealisatie. Objectief is vast te stellen, dat hij minimaal een dubbele agenda hanteert. Ondanks de ondersteuning in de begintijd met hem ben ik er persoonlijk van overtuigd geraakt, dat hij niet deugt.

Amma

Mata Amritanandamayi Devi, kortweg Amma of Ammatchi, is gevestigd in Kerala in Zuid-India. Enkele maanden per jaar reist ze over de wereld om haar ‘hugs’ te geven aan bewonderaars in verschillende landen. De eerste keer, in 1996, heb ik haar opgezocht toen ze een paar dagen in Bergen in geïnventariseerd verbleef. Er waren daar een paar honderd bezoekers. De darshan ging de hele dag door en het was een feest om mee te maken. Er waren verschillende stands en ze werd begeleid door een vaste groep Indiase musici, die urenlang devotionele Hindoeïstische liederen ten gehore brachten. Haar prachtige stem torende hoog boven de muziek uit en leek rechtstreeks te komen van hemelse regionen. Het bracht de bezoekers vrij snel in een sfeer van warme vervoering. Na enige uren begon ze omhelzingen te geven. Er vormde zich spontaan twee rijen wachtenden voor zo'n persoonlijke begroeting met haar. Het duurde lang, voordat ik aan de beurt was om de omhelzing van haar te ontvangen. In die 'hug' bracht ze haar spirituele energie over op mij. Het gaat er heel spontaan aan toe.

Amma praat geregeld met haar helpers tijdens het geven van de ‘hugs’ en na afloop krijgt iedereen een snoepje. Hoewel heel anders dan bij Moeder Meera, voelde ik in de omhelzing haar energiegolven door mijn lichaam schieten. ik trok me vervolgens terug om de energie te laten settelen in mijn lichaam en op te gaan in de devotionele sfeer die alom aanwezig leek te zijn. De volgende dag herhaalde het tafereel zich. Sommige volgelingen reisden met haar mee naar andere landen. De volgende keer dat ik haar ontmoette was een jaar later, toen ze in Bordeaux darshans gaf en ik daar in de buurt was. Ook daar had ik prachtige ervaringen, maar de ont­moeting met Amma greep mij toen niet zo aan als die met Moeder Meera. Pas in 1999 vlak voor de viering van het millennium zocht ik haar weer op, nu in haar ashram in Kerala in Zuid-India.

De Amritapuri Ashram ligt op een landtong langs de kust en houdt ergens het midden tussen de kleinschaligheid van Moeder Meera en de grootschaligheid van Sai Baba. De groep aanhangers, die hier verbleef, bestond voornamelijk uit Westerlingen. Ook hier werd goed voor de ‘devotees’ gezorgd. Er is een Westerse keuken, die gerund wordt door vrijwilligers en die enkele keren per dag goedkope maaltijden verzorgt. In de ashram staat een groot flatgebouw met kleine appartementen, waarin enkele honderden volgelingen kunnen verblijven. Wij hadden vanuit zo’n appartement een prachtig uitzicht over de Indische Oceaan en gedurende twee maanden staarden mijn vriendin en ik regelmatig dromerig over het water, waar af en toe een paar dolfijnen opdoken. Elke dag ging ik naar de tempelvoor de ontmoeting met Amma. Vaak werden er dan religieuze liederen ten gehore gebracht en weer vulde de stem van Ammatchi de tempel in de ashram met hemelse warmte. Elke darshan eindigde met het geven van haar omhelzingen; het was altijd heerlijk om haar speciale liefdesenergie te ontvangen. Na verloop van tijd kon ik meer en meer van haar kenmerkende, maar moeilijk te omschrijven energie vasthouden. We vierden het millennium in Kerala, maar na twee maanden wilden we wat anders doen en daarom trokken we verder India in.

Veel boeken over Amma ben ik indertijd niet tegengekomen. Soms geeft ze voor een selecte groep spirituele initiaties in meditatietechnieken, die zij zelf gebruikt. Ze doet veel praktisch goed werk, zo heeft ze talloze onderwijs- en ontwikkelingsprojecten in India opgezet. ik hoorde, dat ze een aantal jaren geleden genoemd werd voor nominatie voor een VN-vredesprijs, maar zelf wilde ze die erkenning niet. 

Conclusie

Persoonlijke ervaring kleurt een beoordeling; zeker. Dat neemt echter niet weg dat trends in deze korte beschrijvingen aanwezig zijn en onderscheiding mogelijk is. De conclusie in het kort luidt voor mij, dat een bezoek aan beide vrouwelijke Indiase Avatars zonder problemen aan te raden is. Ik denk, dat ze beiden in staat zijn het spiritueel bewustzijn en algeheel welzijn van iemand te verbeteren. Moeder Meera verzamelt geen volgelingen om zich heen, wat er op kan duiden dat daar geen belang voor haar ligt. Ze zegt geen woord te veel, wat de kans op negatieve manipulatie geringer maakt. Ze lijkt mij vrij van egoïstische preferenties en komt mij oprecht over in haar stille zuiveringswerk en energie-afgifte. Ze is bovendien voor de meeste Nederlanders bereikbaar. Maar een keer per twee maanden twee ontmoetingen kan voor sommigen te weinig zijn. Amma werkt met een andere esoterische energie en aanpak en biedt het voordeel, dat je nog steeds de meeste dagen van de week darshans kunt meemaken. Verder kun je natuurlijk voor langere tijd bij haar blijven om zo intensiever met je ontwikkeling in de weer te gaan. Langere tijd bij een goeroe kan echter ook afhankelijkheid aanwakkeren. Als je daadwerkelijk langer bij Amma wilt blijven, moet je nog wel even naar Bangalore of Trivendrum vliegen en dan nog een lange treinreis of taxirit maken om bij haar ashram te komen. Je kunt haar natuurlijk ook uitproberen als ze op reis is en weer eens Nederland of geïnventariseerd aandoet. Vooralsnog zijn mij voor 2007 geen geplande trips van haar buiten India bekend.

Iemand, die snel veel wil meemaken en er ook niet om maalt risico's te nemen met zijn/haar welzijn kan een avontuur bij Sai Baba uitproberen. Een Avatar noemde hem eens een spirituele pokerspeler. Ondanks dat hij verreweg de meeste aanhangers heeft in de wereld, valt niet te ontkennen, dat veel mensen met deze man negatieve ervaringen hebben opgedaan en dat hij op zijn minst controversieel ligt. En dan zeg ik het nog neutraal. Vanuit mijn persoonlijke ervaring van honderden darshans twijfel ik niet, dat Sai Baba paranormale kwaliteiten heeft, maar alle sensationele verhalen, betovering en toewijding van vele van zijn aanhangers ten spijt, ben ik er niet van overtuigd, dat hij spiritueel verlicht is. Iemand, die niet vrij is van geestelijke manipulatie, seksueel misbruik en bedrog - om eens een paar negatieve gedragsaspecten te noemen - kun je moeilijk verlicht noemen. Wat kan je uiteindelijk van zo iemand verwachten? Het is duidelijk, dat bij zo’n man het zeer onzeker wordt, of je als spiritueel zoeker je toestand daadwerkelijk zult verbeteren - en dat is toch wel de bedoeling van de aanwezigheid van Avatars op Aarde.

Enkele websites:

www.wikipedia.org/wiki/Mother_Meera

www.regenboogpad.net/Informatie

www.sathyasai.nl

www.exbaba.com

www.skepsis,nl/saibaba.html

www.amritapuri.org

www.amma.nl

Fred van Gunst is psycholoog. Hij heeft zo’n 10 jaar in diverse landen rondgetrokken, alvorens in 2005 terug te keren naar Nederland. Momenteel werkt hij als spiritueel adviseur samen met enkele buitenlandse sjamanen in een healing-praktijk in Amsterdam (zie ook www.robertfavour.com.)